BİR  AVUÇ BEN

   İnsan neden hep almaktan yana. Sevgiyi,  saygıyı, empatiyi ve daha nice güzel duyguları hep almak istiyor. Oysa bilse ki asıl mutluluk vermekte ve paylaşmakta. Güneş doğmadan ışığını göremez  sıcaklığını hissedemeyiz değil mi?

   Dünya avuçlarımıza sığarken, şehirler büyüdü, mahalleler kalabalıklaştı ama evlerdeki hayatlar küçüldü. Fakat buda insanoğlunu mutlu etmeye yetmedi. Yavaş yavaş  tükettiğimiz sohbetlerle beraber birlikte oturduğumuz  sofralarda yok oldu. Herkes her şeyin uzmanı, bildiğinin farkında değil  bilmediği konularında profesörü gibi ahkâm kesiyor. Hal böyle oluncada kimseye gözünün  üstünde kaşın  var demek cesaret ister oldu. Ne sevgimiz içten  ne saygıda kusurumuzun farkındayız. "Empati kurmak" nedir? Bilmiyoruz. "En büyük dert benim derdim" der misali sadece kendimize hizmet edilsin anlayış gösterilsin istiyoruz. 
   
 Oysaki telafisi olmayan tek şey zamandır. Geçme diyemezsin, geçmişe gidemezsin, geçmişi bu güne taşıyamazsın,  yaşadıklarını silemezsin. Hayat şehrin sokakları gibi önde caddeler ışıklı  arkada sokaklar karanlık. Kimi mum arar kimi fener  kimi pusula..

    Birbirimizin ışığını kapatmadan yaşamanın yolu mutlaka vardır. Yeter ki ışığı arayanın  sen olduğunu  hayal et...